Blauwe lucht in Beijing

Beste allemaal,

Het vervolg van ons verhaal is wat later wegens internetproblemen. Het einde nadert, maar we genieten er nog volop van. Charlotte en Nele, we duimen voor jullie. Veel moed.

Groetjes van ons allemaal


Woensdag 13 augustus

Even een woordje uitleg over het weer in Beijing. De voorbije dagen was de lucht redelijk blauw, zondagnamiddag harde regens, weinig of geen luchtvervuiling. Steeds temperaturen tussen 25 en 32 graden (in de schaduw).’s Nachts temperaturen rond 22 graden.Vandaag, woensdag, echter was het mistig. Was dit de gevreesde luchtvervuiling ? We weten het niet. Er gaan allerlei indianenverhalen de ronde. De Chinezen zouden de regenzwangere wolken op enkele honderden km van Beijing beschieten met één of andere chemische stof om het daar te laten regenen zodat de wolken oplossen en het boven Beijing blauwe lucht blijft. Anderen zeggen dat de Chinezen het af en toe opzettelijk in Beijing laten regenen om de luchtvervuiling uit te schakelen. Wat is er juist ? Ik weet het niet. Misschien een kombinatie van beiden ? Feit is dat het op donderdagochtend lichtbewolkt was maar dat vanaf 13u00 het enkele uren verschrikkelijk gegoten heeft met hevige bliksems en donderslagen. Het regende nog lichtjes tot 20u00. Toen we vrijdagochtend opstonden was het prachtige blauwe lucht met enkele hoge wolkenslierten. We hebben meer dan 3 uur in de zon zitten bakken in het beachvolleyball stadium. Ook vandaag, zaterdag (wanneer ik dit schrijf) is het prachtige blauwe lucht, geen luchtvervuiling. Er is hier ook geen donkere horizon te zien zoals dikwijls veroorzaakt door luchtvervuiling in België. Hoe krijgen ze het klaar die Chinezen ? Tot zover het weerbericht.

Terug naar ons verslag van woensdag. Vanmorgen was het tijdrijden, maar gezien onze slechte ervaringen de voorbije dagen, het was onmogelijk dicht bij de renners te komen, zijn we er niet naar toe gegaan. Omdat judo pas om 12u00 begon, hadden we in de voormiddag tijd om nog even iets anders te doen. We zijn dan naar het mausoleum van Mao geweest. Eerst moesten we alle bagage en fototoestellen achterlaten in een locker en dan de rij toersiten volgen doorheen het mausoleum. In een eerste zaal stond zijn standbeeld met veel bloemen errond. In de tweede zaal kwamen we in het heilige der heilige. In een grote glazen kooi (een koelkast naar het schijnt) lag Mao opgebaard onder de Chinese vlag. Enkel zijn hoofd was zichtbaar en goed verlicht met een schijnwerper. Is dit de volledige en echte Mao ? Alles was zo mooi dat het evengoed een wassenbeeld kon zijn. Enkele militairen stonden kaarsrecht op wacht rond de kooi en overal was er strenge bewaking. Je moest vooruitgaan, niet blijven staan. De laatste zaal was een klein museum en boetiek. Interessant voor de Chinezen, maar niet aan ons besteed. Ik denk dat we in 2-3 minuten door het mausoleum waren gegaan. Het korste museumbezoek ooit.

Daarna gingen we naar het judo gymnasium, gelegen op de kampus van de technische universiteit. We volgden de kampen vrouwen -60 kg en mannen – 90 kg. Omdat wij niet zoveel kennen van koka’s, yuko’s, wazaris en ippons konden we de gevechten moeilijk volgen. Gelukkig zat er naast ons een andere vlaming die wat meer onderlegd was en een beetje uitleg gaf. We zagen Catherine Jacques haar wedstrijd verliezen van een Italiaanse, die later op haar beurt werd uitgeschakeld. Dus ook geen herkansing en uitzicht op bronzen medaille voor Catherine Jacques. Om 14u30 verlieten we het gymnasium en zijn we met een taxi naar de Marco Polo brug gereden, 30 km ten zuidwesten van Beijing. Omdat deze bezienswaardigheid zo ver van het centrum is gelegen, zijn hier zeer weinig toersiten, en al zeker geen westerse. De brug werd naar Marco Polo genoemd omdat hij deze stenen brug in zijn reisvehaal vermeldde als de mooiste stenen brug die hij ooit had gezien. En ze is inderdaad zeer mooi. De brug dateert van de 12e eeuw en bestaat uit 11 bogen, in totaal 258 meter lang. De pijlers zijn speciaal tegen het (vroeger) stromende water beschermd door grote stenen blokken, bijeengehouden door ijzeren haken en met de kopvoeg ook beschermd door een driehoekige staaf. Nu is de rivier verlegd en is er hier enkel stilstaand water. Naast de brug was er ook nog een herdenkingsmomument voor de oorlog tegen Japan.

Omdat deze plaats zo afgelegen was, hadden we het moeilijk om een taxi te vinden die ons naar het dichtsbijzijnde metrostation kon brengen, zo’n 10 km verder. Uiteindelijk lukte het toch en vanaf het station moesten we nog 50 km op metrolijn 1 naar ons appartement.


Donderdag 14 augustus

Vandaag zijn we gaan supporteren voor de ‘Artistic Gym’. Mike nam een dag rust wegens een grote verkoudheid opgedaan door de airco in de metro. We reden naar het Olympic Green Stadion . Door ervaring hebben we ondervonden dat twee uren op voorhand aanwezig zijn om dan in de blakende zon of de gietende regen te staan wachten, helemaal niet hoeft . Eens de event begonnen, mag je nog steeds binnen. De reis naar het stadion neemt steeds twee uren in beslag, ‘s avonds idem, zodat het voor ons lange dagen zijn. De metro rijdt zeer traag (volgens Mike maar 30 à 40 km per uur) en heeft veel stopplaatsen.
Het artistieke turnen bij de mannen was indrukwekkend . Dikke spierbundels gooiden hun lichaam zwierig over de balken en maakten drievoudige salto’s aan de brug . De Belg was spijtig genoeg reeds uitgeschakeld. Een Witrus was ernstig gekwetst aan de linkerhand en is, wellicht van de pijn, driemaal van de baar gegleden. We hebben hier geluk en verdriet gezien !

Toen we rond 13u00 buitenkwamen, werden de regenjasjes uitgedeeld, niet veel goeds voorspellend ! Ja, het was een razende regenbui, met wind en bakken water die uit de lucht vielen. Hier in Beijing en ook in Chengdu moet je steeds een grote paraplu bij de hand hebben. Ofwel om de blakerende zon tegen te houden, ofwel om de stormende regen te trotseren. Een gewone regenjas is te warm en helpt niet veel . De temperatuur overdag daalt niet onder de 25 graden.

Dan maar gaan lunchen in de shoppingmall Oriental Shopping Plaza. ‘s Avonds hadden we nog kaarten voor de baseball Canada-Cuba, maar daar zijn Sven en Kjell, wegens de regen, alleen naar toe geweest. Inge, Kari en ik zijn The Place, ook een dure merken mall, met een groot LED scherm, gaan opzoeken. Het was wel eventjes geduld hebben, want het blijkt dus nogmaals onmogelijk om een Chinees te vinden die engels spreekt en de windrichtingen kan aanduiden. Noord en zuid, oost en west, ze wijzen alles tegelijk aan. The Place is nu niet klein en valt met zijn scherm enorm op, maar geen enkele Chinees kan je er naartoe loodsen. Zelfs taxi-chauffeurs kunnen enkel maar chinese stadsplannen lezen. Zo hebben we altijd twee stadsplannen bij, ééntje in latijnse en ééntje in chinese karakters.

De 45 minuten metro huiswaarts was terug rechtstaand. Wat ons opnieuw opviel, is dat jonge kinderen voor hun zitje voorrang krijgen op oudere mensen. Een in de watten gelegde generatie ! Je ziet dat de mensen ook meer beroep doen op fastfood, want obesitas bij kinderen zie je meer en meer opkomen. De magere mannelijke chinees is stilaan aan het verdwijnen.

Vrijdag 15 augustus

Terug vroeg opstaan, want beachvolleyball start om 9u00 met de Belgische ploeg. Het was heet op de tribune en de Belgen waren aan hun laatste set bezig toen Mike en ik binnenkwamen. De kinderen hadden een taxi vroeger genomen en hebben goed kunnen supporteren met hun grote Belgische vlag, hetgeen sterk werd geapprecieerd door de speelsters. Spijtig genoeg verloren ze tegen een team uit de USA met 2 – 0. De hitte op de tribune werd enigszins getemperd door waterverstuivers die tussen het publiek stonden. Beachvolleyball is de derde populairste olympische discipline, na atletiek en zwemmen. Dit is wellicht deels te verklaren door de sfeer die errond gecreëerd wordt. Wit zand, dansende cheerleaders, een opzwepende speaker, flashende schermen en jingles van 10 seconden tussen elk gemaakt punt. Deels wellicht ook door de schaarse kleding van de atleten. ( Dit laatste zegt Mike.)

In de namiddag dachten we een wandeling te maken rond het meer aan het Zomerpaleis. Dit ging dan toch niet door daar we de verkeerde ticketten van het boogschieten gingen omruilen in het secretariaat van het BOIC. We konden ze inruilen voor 2 ticketten voor de kwartfinale voetbal België – Italië van zaterdag. Sven en Kjell zouden hier naar toe gaan. Op het secretariaat botsten we ook nog op Tom Coninckx en Mark Uytterhoeve.

We raakten er ook aan de praat met een Chinese vrijwilligster (sic) die reeds 3 jaar in Antwerpen woont. Ze beaamde dat de Chinezen geen gevoel voor netheid hebben en dat zij dit nu ook opmerkt door in België te wonen. Ze vertelde dat er momenteel weinig volk rondloopt in Beijing en dat er een vlot verkeer is. De overheid zou de Chinese reisbureau’s gevraagd hebben geen uitstappen te organiseren naar Beijing tijdens de Olympische Spelen. Dit om voorrang te geven aan de buitenlanders. Een goed doordachte strategie, want de metro kan momenteel écht niet meer mensen slikken.

Een aantal Nederlanders vertelden ons over het Holland Heineken House. Hun enthousiasme deed er ons ook even een kijkje nemen. Voor de Olympische Spelen heeft Heineken een paleisachtig gebouw afgehuurd waar alle Nederlanders elkaar kunnen ontmoeten en de sportevents op groot scherm kunnen volgen. De stand van zaken wordt er bijgehouden, reeds 1 gouden, 2 zilveren en 4 bronzen medailles. Je kan er eten, Heineken bier drinken en rusten in een koele, boomrijke tuin, terwijl je De Telegraaf leest. De ambassade heeft er een bureau en zelfs de Nederlandse Spoorwegen. Je kan er ook kaarten uitwisselen of aankopen. Maxima en Willem Alexander hebben zich hier na de openingsceremonie bij hun volk gevoegd. Elke avond komt er één of andere bekende Nederlander zingen en duurt het feest tot in de vroege uurtjes. Wat een verschil met België. Voor de Belgen is er weinig of geen opvang in Beijing. Zo vertelt ook het volgende verhaal.

‘s Avonds zijn we gaan eten in een Vlaams restaurant, Morel’s (recht tegenover het Workers Stadium). Naast ons zaten de ouders van zwemster Elise Matthysen. Hun 16 jarige dochter was gisteren in de halve finale schoolslag geraakt en zijzelf konden via het BOIC geen kaarten krijgen. Toen ze zwom waren er ook geen Belgische supporters aanwezig. Ze waren blij toen ze onze vlag zagen (maar dan wel in het restaurant). Het gezin sliep in een Hutong en hadden niets van informatie ontvangen. Het athletenboekje met wie wanneer aantrad, kenden ze niet. We hebben er dan maar één van ons gegeven.

Na 5 weken nog eens lekkere Belgische mossel- of steak-friet met een Belgisch biertje deed wel goed. Naast ons zaten 3 Chinezen, de enige oosterlingen in het restaurant, die nogal een eigenaardige bestelling deden. Zij dachten wellicht kleine porties te krijgen en bestelden elk 3 schotels en dessert ! Namelijk eerst elk een slaatje, dan een grote pot mosselen en vervolgens steak-friet. Als dessert nog wafels en pannekoeken. De 3 magere Chinezen hadden zich duidelijk vergist, want na de mosselen lieten de 2 meisjes het al voor bekeken. De steak-friet ging integraal terug naar de keuken.



Zaterdag 16 augustus

Om 10u50 liep Kim Gevaert de 100 m in het stadion. Allen daarheen !
De zon scheen en het was rustig wandelen door het Olympic Green, waar het Vogelnest- stadion zich bevond. Parken met mooie kanaaltjes, omzoomd door felgekleurde cana’s zijn hier nieuw aangelegd. Rondomrond zag je de moderne gebouwen die als reuzen naar de hemel reikten. Maar toch bleef je een rustige sfeer inademen, daar het olympisch gebied zeer uitgestrekt is.
In het stadion was er veel volk. Inge had Kim Gevaert, die aan het warmlopen was, al toegeroepen. Ze mocht dus al zeker zijn van een aantal supporters !!!!
De laatste snelwandelaars kwamen het stadion al heupwiegend en met gestrekt lichaam binnengewandeld (-gelopen), zodat de 100 m loop kon beginnen. Tien na elf liep onze Belgische, maar veel moed moest ze niet ingesproken worden, want winnen deed ze sowieso.

Na de middag gingen we met vier naar het zomerpaleis om onze wandeling te maken. Inge en Kari kozen ervoor om rustig met een bootje het meer af te varen.
We wandelden langs het zuidmeer naar het kleine eilandje en constateerden daar wat een verwoesting de storm twee dagen geleden had aangebracht. Dennen en oude wilgebomen waren met hun wortels uit de grond gerukt en zware, dikke takken lagen in het water te drijven. Heel wat mensen, vooral vrouwen, waren aan het werk om alles op te ruimen.
Wat verder ontglipte je de toeristen en kon je genieten van de oosterse natuur met zijn vele brugjes en waters, gevuld met roze lotusbloemen. De oude wilgebomen met hun zwaar neerhangende takken, waren nog de oorspronkelijk aangeplante vanuit de achttiende eeuw. Ze waren enorm onderstut door ijzeren baren. Van Gogh zou tevreden geweest zijn als hij die knoestige reuzen had mogen schilderen.

Om 18u30 hadden we nog een hockeywedstrijd, Japan tegen China. Weer een oorverdovend lawaai van de Chinese supporters op de tribune !