Chengdu en openingsceremonie

Beste familie en vrienden,
Eerst en vooral hartelijk dank voor alle reacties die jullie reeds weken sturen.Het is prettig om deze te lezen en we kijken er steeds naar uit. Doe zo voort of begin voor degenen die nog niet durfden.

Vele groetjes,

Annemie, Mike,Sven,Inge,Kari,Kjell

Donderdag 7 augustus

Onze laatste nacht in een hotel ! Het ontbijt was uitsluitend chinees ; geen brood, geen cornflakes, geen yoghurt. En nu juist dat we met Kjell zijn zestiende verjaardag er een ‘happy breakfast’ wilden van maken !
Om 8u45 reden we 37 km westwaarts naar Le Shan. In ons busje gaf Luna uitleg over de ‘Grote Boeddha’ (71 m hoog) die uitgehouwen werd in de rode zandsteenheuvel van Lingyun. Deze boeddha werd rond 700 AD voltooid en zou bescherming moeten bieden aan de voorbijkomende schepen.
We bestegen de brede, hoge trappen naar het heiligdom en eens aangekomen bij het hoofd, beseften we pas hoe groot dit beeld is. In de oren kan een volwassen persoon rechtstaan en de neus is bijna zes meter lang. Vanhieruit heb je ook een mooi zicht op het kolkende water van de drie rivieren die hier samenvloeien. Het water heeft een zeer krachtige stroming. Via een steile, nauwe, bochtige trap daalden we af naar de voeten van boeddha. Duizelingwekkend als je naar beneden keek !! Gelukkig was alles goed afgeschermd met ijzeren hekkens. Eens beneden konden we de enorme voeten bewonderen, waar samen 200 man kan op staan. Hierna ging het terug trappen omhoog, zodat we aan de andere zijde van het beeld uitkwamen.

Om een algemeen zicht te krijgen van de grote boeddha, namen we een speedbootje. Deze voerde ons temidden de rivier vanwaar we nog eens zagen hoe krachtig het water kolkte. Het zicht op de rode rots was mooi en beneden langs weerszijden van de boeddha waren in nissen twee wachters uitgehouwen. Die waren een goed stuk kleiner, maar ook imposant.
Wat verder op de rivier zagen we de Haoshangbrug opdoemen. Deze typische, oud chinese brug is deels overdekt en vormt de verbinding met de andere tempels, maar spijtig genoeg konden we er niet heen varen.
De boot ging dan naar de andere zijde van de rivier vanwaaruit we een mooi zicht kregen op de ‘liggende boeddha’. Eerst dachten we terug een uitgehouwen beeld te zien, maar voor deze boeddha moet je eerder je fantasie gebruiken. Het hoofd is de eerste berg en de romp is het gedeelte waarin de zittende boeddha zich bevindt.

De wind op de boot had ons wat verfrissing gebracht, zodat we terug vol energie de twee uur durende busrit naar Chengdu konden aanvangen. Om 14u stond Jason (de chinese touroperator) ons op te wachten aan het restaurant. We hadden via Luna gevraagd of hij met ons wilde lunchen en de olympische toorts meebrengen. Vorige maandag had hij de vijftig meter aflossing met de olympische vlam gelopen even buiten Chengdu. Hij had de eer de toorts te mogen dragen als vertegenwoordiger van de toerischtische industrie in Sichuan. De toorts had hij niet mee, maar wel een aantal foto’s .
Luna had voor het dessert gezorgd ; een grote wit, roze cake voor Kjell. Happy Birthday !

Vooraleer af te reizen naar de luchthaven, passeerden we eerst nog langs het toerismebureau van Jason om onze sightseeiingdagen in Beijing te regelen. Onze vlucht was om 18u40 en de checkin verliep wonderbaarlijk vlot. Na de landing taxiëde het vliegtuig gedurende twintig minuten, zodat de luchthaven ons eventjes eindeloos leek. We hadden ook veel meer olympisch verkeer verwacht, maar zoals we reeds de ganse reis meemaken zal ook hier weer alles tot in de puntjes georganiseerd zijn.

De chinese collega van Mike stond ons al op te wachten. Ze had een groot bord mee met onze beide namen erop en overhandigde me een boeket met veertig grote, roze rozen. Wat een welkom !
Na een driekwart rijden kwamen we toe aan het appartement waar we twee weken zouden logeren. Het verblijf is net buiten de vijfde ring van Peking gelegen in de wijk ‘Longwangzhuang’, zo’n 30 km van het centrum van Beijing.



Vrijdag 8 augustus

Het was aanvankelijk wat wennen aan het appartement, want de chinezen hebben een minimum aan comfort. Het gebouw is nieuw van 1999, maar naar onze normen is dit bijna vooroorlogs .Vooral de keuken is zeer primitief en vuil. Het fornuis is niet te gebruiken en buiten een pot en een pan is hier weinig gerief. Soep kun je al niet klaarmaken ! Maar we kunnen wel optimistisch blijven, want de collega van Mike had (zoals trouwens alle chinezen) voor alles een oplossing. Het allernoodzakelijkste zoals brood, melk, bestek, glazen en wat extra handdoeken had ze de volgende morgen voor ons meegebracht.
Je merkt dus terug dat dit land in enorme evolutie is en dat ze hun uiterste best doen om het de toeristen naar hun zin te maken. Zo had zij vrij genomen om ons met de taxi naar de stad te begeleiden. Want zelfs een taxi en metro nemen is hier niet simpel als je geen chinees kunt spreken.
Zo reden we naar het hotel waar we onze ticketten moesten afhalen voor de openingsceremonie. Een gedeelte van de weg was reeds verkeersvrij gemaakt voor de spelen. Dus geen eerste ervaring van een ‘druk Beijing’. Toen Mike in het hotel alles aan het regelen was voor de ticketten, kregen de kinderen en ik een hartelijk welkom van het hoofd van het Belgisch Olympisch Committee. Piet Moons en zijn assistente dachten nl. dat ik de moeder was van de roeier ‘Tim Maeyens’, maar de vergissing was vlug rechtgezet !
Bij het naar buiten gaan zat Michel Daerden in de lobby met de voetballer Fellaini en dat verhaal kennen julie door het filmpje dat Mike gisteren nog heeft doorgestuurd.

Het was snikheet buiten en geen wolkje aan de lucht, dus traag bewegen en inspanning vermijden. Na het middagmaal kuierden we nog eventjes rond in de aanpalende, met dure merken gevulde winkels van de shoppingmall. Zoals Annick reeds zei, Europa lijkt al oud als we het nieuwe China in aanschouwing nemen. De gebouwen zijn futuristisch en de grote lanen zijn zeer mooi onderhouden. Overal zie je mensen vegen , zelfs langs de snelwegen zie je arbeiders met grote borstels werken. En dat is niet enkel voor de olympische spelen.
Dan zijn we stilaan vertrokken richting ‘Olympisch park’, want de checkin zou lang duren. Het was metro in en metro uit, controle en nog eens de kaarten nazien. Maar het was geen gedrum en alles verliep gedisciplineerd. Op de olympische site waande je je precies in Disneyland. Rustige muziek, de nieuwe skyline van de moderne stad, wel een massa volk maar door de uitgestrektheid van het terrein had je daar geen last van. Kraampjes met eten en drank, die mooi geïntegreerd waren in een chinees kader van tempelachtige gebouwen en waterpartijen. En……daar doemde het magnifieke stadium op, het « Vogelnest ».

We waren rond 18u45 in het stadium en het voorprogramma was al begonnen. Het was spijtig dat we dit niet wisten want het waren kleurrijke folkloristische dansen van de verschillende ethnische groepen, echt mooi.

Dan rond 19u30 gaven de presentatoren uitleg over wat we wanneer moesten doen : met de trommel lawaai maken, met de vlagjes of een sjaal met de olympische golven zwaaien, met de zaklamp of de gekleurde toorst schijnen.

Hierna zetten de 2008 trommelaars zich klaar en was het aftellen naar 20u00. De rest van de openingsceremonie hebben jullie op TV gezien. Het is buitengewoon fantastisch hoe de regisseur een massa acteurs kan samen laten werken om een creatief, feëeriek geheel tot stand te laten komen met een perfecte timing. We dachten dat sommige acts computergestuurd waren, maar er bleken echte mensen achter te zitten. Deze moeten welicht maanden getraind hebben. Ook de kinderen en minderheden kregen meermaals een belangrijke rol. De geschiedenis van China liep harmonisch als een rode draad door het programma, o.a.. de 4 grote uitvindingen van China : papier, buskruit, drukkunst en kompas. De apotheose met de vlam was zeer verrassend. De man wandelde met de vlam als het ware op de bovenrand van het nest om tenslotte de toorts via een lont aan te steken.

Het was al middernacht toen de atleten het stadion verlieten. Wij werden ondertussen nog verrast op enkele liedjes van bekende moderne chinese zangers. Hier was ook Jackie Chan bij. De terugweg naar de metro verliep zeer vlot en goed georganiseerd. Ook hier waren de vrijwilligers en politie zeer behulpzaam. Amélie, de collega van Mike, stond ons aan het eindstation van de metro om 2 uur ‘s nachts op te wachten en bracht ons veilig terug naar het appartement.