Lijiang

Beste familie en vrieden,

hierbij het verslag van de voorbije 3 dagen.

Voor Claudine : je vraagt of er hier nog niemand in het water is gevallen. Je wil niet alleen zijn hé ? Nee, alles is hier zo onder kontrole dat je gewoonweg niet van de boot kan vallen. De kinderen hadden anders al weg graag een sprongske gedaan.

Groeten van ons allemaal.

Woensdag 23 juli

Voor ons vertrek naar Lijiang, bezochten we nog eerst een Bai-markt. De Bai zijn één van de 55 minderheden. Bai betekent wit (kleur van het geluk), en de vrouwen zijn dan ook in het wit gekleed (voornamelijk een broek) met een mooi hoofddeksel in rood of blauw. De markt was werkelijk een lokale markt die elke dag plaatsheeft. De lokale bevolking kan hier dagelijks zijn verse groenten, fruit en vlees inkopen.

We bezochten dan een typisch Bai woonkompleks. Vijf families woonden rond een gezamelijke binnenkoer. De woningen bestonden uit een beneden- en een bovenverdieping. De mensen woonden beneden, boven waren opslagplaatsen.

Dan reden we de bergen in naar Lijiang. Om deze stad te bereiken moesten we een bergketen over, naar de vallei waarin Lijiang gelegen is op 2500 meter. Ook deze uitgestrekte vallei is zeer vruchtbaar en is omringd door bergen tot 5500 meter (met nog sneeuw erop).

Lijiang bestaat uit een modern gedeelte en een oud gedeelte. De oude stad is een werelderfgoed beschermd door Unesco en is autovrij. Ze bestaat uit enorm smalle steegjes en vele kanaaltjes met stenen bruggen erover. Soms bestaat de brug ook gewoon uit een paar balken.

In de namiddag kuierden we rustig door dit stadje, met vele kleine winkeltjes. We konden er heerlijk verloren lopen en dan proberen de weg terug te vinden. De raad uit de reisgids was wel goud waard : volg de kanaaltjes stroomopwaarts, dan kom je automatisch aan de noordelijke stadspoort.

‘s Avonds dineerden we in een restaurantje een beetje buiten de stad, waar gerechten van de Naxi-minderheid werden geserveerd. De kinderen hebben bijna niets gegeten. Het was net iets te primitief voor ons.

Donderdag 24 juli

‘s Morgens bezochten we een typisch dorpje van de Naxi-minderheid. De Naxi zijn een speciale minderheid, afstammend van de Tibetanen. Ze hebben een matriarchale samenleving, waarbij de vrouwen hard werken en de mannen meer rondhangen in het dorp. Ze hebben een piktografisch schrift (nog het enige ter wereld). Hun godsdienst is een mengeling van taoisme, lamaïsme met animistische opvattingen en met sjamanen als dorpsoversten. Men noemt dit ook wel Dongba.

We wandelden door de steile hoofdstraat van zeer ongelijke kasseien en vol uitwerpselen van paarden. Groepjes mannen stonden of zaten rokend langs de straat en keken ons nieuwsgierig aan. De jongere vrouwen waren aan het werk. De oudere vrouwen waren gekleed in hun typische klederdracht met een blauwe muts en een traditionele omslagdoek met een blauw bovenstuk dat de nacht voorstelt gescheiden door 7 cirkels van een witte schapenvacht die de dag voorstelt. De 7 cirkels slaan op 7 sterren en beduiden dat de vrouw van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat werkt. Ook hier zijn de mensen vriendelijk maar toch wordt er al meer gespuugd.

De naam van het dorp, Snow Mountain Foot, werd gegeven door de Oostenrijkse exentrieke botanikus en antropoloog, Joseph Rock. Deze leefde hier van 1922 tot 1949 en bestudeerde de Naxi-kultuur. Rock was zeer geliefd onder de Naxi en we bezochten zijn nog steeds bestaande, maar wel een beetjevervallen, residentie. De National Geographic Society had hier in de jaren negentig hun hoofdkwartier voor hun onderzoek naar de Naxi-kultuur.

We keerden terug naar de stad en bezochten het park van de Zwarte Drakenvijver. Het park is opgebouwd rond een grote vijver in twee delen, gescheiden door een stenen brug met 5 bogen. Naast de brug staat een mooi paviljoen met 3 verdiepingen. Dit is een typisch plaatje dat je dikwijls terugvindt in toeristische folders met de Jadedraaksneeuwberg op de achtergrond. Spijtiggenoeg lag deze berg nu in de wolken omdat we in het regenseizoen zijn (later in de namiddag hebben we deze berg wel eventjes gezien).

Juist buiten het park lag het Naxi-museum dat wel de moeite waard was. Veel artifakten van de Naxi zijn hier verzameld. Ook de geschiedenis van hun kultuur kwam uitgebreid aan bod.

In de namiddag was een fietstocht gepland maar deze moest na enkele kilometers afgebroken worden omdat het begon te regenen. We hebben dan maar terug rondgekuierd door de aangename oude stad.

‘s Avonds woonden we een opvoering bij in een Dongba theater. Naxi brachten hier hun eigen zang en dans naar voor, gewijd aan de liefde en de natuur. Ook een (echte) sjamaan maakte deel uit van de groep. De zaal was wel wat oubollig en de opvoering leek een beetje simpel. Maar al bij al was het toch wel aangenaam en prettig.

Als afsluiting een theetje langs een met lampionnen versierde kanaaltje. Kjell trad er op als muzikant en kreeg van de Chinese toeristen veel applaus.

Vrijdag 25 juli

‘s Morgens gietende regen, zodat de tocht naar de Jadedraakberg naar de namiddag verplaatst werd. We hadden dan tijd om het paleizenkompleks van de Mu te bezoeken. Dit is een soort Forbidden City in het klein, maar daarom niet minder mooi. Het kompleks dateert van de jaren 1300 en was de residentie van de goeverneurs van dit gebied.

Na het middageten trokken we dan toch naar de kabellift van de Jadedraakberg. Door het slechte weer gingen we slechts tot 3100 meter (in plaats van tot 4600 meter). We deden er een wandeling rond een alpenweide die volgegroeid was met blauwe vergeet-mij-nietjes.