Tiger Leaping Gorge, Zhongdian en Tsedang

Beste familie en vrienden,

hier volgt ons verder reisverslag. Kari heeft ook een tiental foto's op de website geplaatst. Veel lees- en kijkgenot.

Veel groetjes van ons allemaal.


Zaterdag 26 juli

Vandaag verlieten we Lijiang om naar Zhongdian te rijden, zo’n 200 km noordelijker. We reden uit de vallei de bergen in. Het was een nieuw aangelegde weg (klaar sinds april 2008 ). Onderweg stopten we aan een uitzichtpunt op de « Eerste bocht van de Yangtze ». Deze langste rivier van China (6300 km) ontspringt in Tibet, stroomt naar het zuiden en neemt op deze plaats een bocht van 180 graden, weer naar het noorden. Een aantal km verder verdwijnt ze in een enorme kloof, de Tiger Leaping Gorge genoemd. Het weer was goed en we konden dus een bezoek brengen aan deze kloof. Dit was helemaal niet zeker geweest en had enige diskussie vereist. Door het regenweer van de dagen voordien was het te gevaarlijk voor massatoerisme, door gevaar voor vallende rotsblokken. Enkele dagen voordien waren er 2 buitenlandse toeristen omgekomen. De totale kloof is zo’n 30 km. Wij reden met onze bus tot aan de Upper Gorge (de eerste van de 3 vernauwingen). We konden via mooi aangelegde trappen (500) afdalen naar de rivier. Het was een prachtig schouwspel. We werden gehypnotiseerd door het kolkende water en de golven die meters omhoog opsprongen. Het verhaal gaat ook dat een tijger hier (of verder ?) over de Yangtze zou gesprongen zijn om te ontsnappen aan de jagers die hem achtervolgden.

De dapperen onder ons deden dan een kleine trekking. Eerst 1 uur steil omhoog tot aan het Naxi guest house. Dit guesthouse is de eerste stop van de tweedaagse trekking door de kloof. Wij wandelden van het guesthouse 2 uur over de flanken van de hoge bergen, terug naar het startpunt van de tweedaagse trekking in Qiaotou. Het was adembenemend, met de Yangtze zo’n 500 meter beneden ons. We zullen nog eens moeten terugkeren om de volledige trekking van 2 dagen door de kloof te doen.

In Qiaotou stonden de anderen ons op te wachten. Er stond ons nog een busreis van 2 uur voor de boeg en het was al bijna donker toen we in ons hotel in Zhongdian toekwamen.

Zondag 27 juli

Zhongdian is een stad « aan het einde van de wereld » op 3300 meter hoogte. Overdag is het er ‘s zomers aangenaam warm, zo’n 25 graden, maar ‘s nachts koelt het af naar 15 graden en in de winter kan het er hard vriezen (tot 30 graden onder nul). De stad wordt meer en meer, om toeristische redenen, gepromoot als Shangri La, het aards paradijs.

‘s Morgens kregen we het slechte nieuws dat onze vlucht van maandag naar Lhasa geannuleerd was wegens te weinig passagiers en dat de vlucht van dinsdag overvol was. Dit zou gans onze reis naar Tibet in gevaar brengen. Onze Chinese gids, Luna, zou al het mogelijke doen om het in orde te brengen. Ook Patrick zou via zijn Chinese partner informeren naar de mogelijkheden.

In de voormiddag brachten we een bezoek aan het Pudacuo Nationaal Park, zo’n 40 km ten oosten van Zhongdian. Het zou het eerste nationaal park van China zijn en is nu 300 vierkante kilometer, met een voorziene uitbreiding naar 900 vierkante kilometer. Het bevat twee mooie meren. Het eerste, het Shudu meer, ligt op 3700 meter en z’n helder vlak water weerkaatst perfekt als een spiegel de blauwe lucht met de witte wolkjes. Het is omringd door groene weiden met kleurrijke bloemen. We maakten een lange rustige en aangename wandeling langs houten paadjes over de moerassige oever. Het is hier inderdaad paradijselijk. De bus stopte nog aan een uitkijkpunt over graasweiden, waar enkele Tibetaanse nomadenfamilies hun waar probeerden te verkopen. Ze hadden zelfs kleine zuurstofbussen in aanbieding, gretig gekocht en gebruikt door Japanse en Chinese toeristen. We reden dan verder met de bus voorbij het tweede meer, het Bita meer, via een weg op 4200 meter hoogte. We voelden de hoogte wel op ons inwerken Door tijdsgebrek konden we hier spijtig genoeg niet meer stoppen.

‘s Middags kregen we dan het goede bericht van Luna dat de vlucht naar Lhasa toch zou doorgaan. De vliegtuigmaatschappij was blijkbaar gezwicht voor de argumenten van de touroperator om geen 24 buitenlandse toeristen aan hun lot over te laten « in the middle of nowhere ». Zij zou dan toch een tussenlanding maken in Zhongdian op hun vlucht Kunming-Lhasa om ons op te pikken.

In de namidag bezochten we het Boeddhistische klooster van Songzanlin. Dit klooster ligt prachtig op een heuvelhelling zo’n 5 km buiten Zhongdian. Het klooster bestaat uit verschillende tempels mooi met bladgouden versieringen. De 800 monniken wonen per 5 in huisjes in terrasvorm gebouwd rond het klooster. De jongste zijn 12 jaar. Onze lokale gids, Lobsang, vertelde ons alle details over het klooster en het Boeddhisme.

‘s Avonds woonden we een optreden bij van lokale ethnische groepen. Ze waren gehuld in hun zeer mooie traditionele kleding en brachten een kombinatie van oude rituelen met moderne dans. Het was zo mooi dat één van ons zich afvroeg of het hier toch niet het aards paradijs was. Na afloop zong de groep nog een speciaal « Happy Birthday » voor de zestiende verjaardag van Vincent.

Niet te laat in bed want om 5u30 was de wake-up call voor de vlucht naar Lhasa die we niet mochten missen.

Maandag 28 juli

Op de luchthaven was er weinig volk maar een enorme kontrole. Er vertrokken maar 2 vluchten, één naar Kunming en de onze naar Lhasa. Buiten onze groep zaten er maar 6 Chinezen vanuit Kunming op het vliegtuig en 4 die met ons opstapten in Zhongdian. Er was dus toch weinig volk voor deze vlucht met een grote Boeing. We hadden bijna allemaal een zitje aan het venster. De vlucht over de Himalaya was prachtig. Het was lichtbewolkt. Hier en daar staken de zes- en zevenduizenders met hun witte toppen boven de wolken. Gewoonweg schitterend ! Je kon ook de enorme gletsjers en nauwe valleien bewonderen.

Bij de nadering van het vliegveld in Lhasa volgde het vliegtuig eerst een nauwere kloof, parallel met een brede vallei waar we het vliegveld in ontwaardden. De grote vallei was bijna volledig overstroomd door meanders van een kilometers brede rivier. We vlogen voorbij het vliegveld, daalden snel in de nauwe vallei en maakten plots een bocht van 180 graden door een nauwe canyon om in de brede vallei uit te komen. De vleugels scheerden op 100-200 meter van de bergtoppen om uiteindelijk verder te glijden langs de gele koolzaadvelden en veilig te landen op het vliegveld, gelegen aan de zijkant van de vallei, naast de rivier. Enorm mooi om dit zo mee te kunnen maken. Dit was onze mooiste vlucht ooit.

We hadden veel te warm met onze dikke kleding, want het was bijna 30 graden hier op 3600 meter hoogte.

We reden naar Tsedang, een stadje van 100.000 inwoners op 200 km ten zuidoosten van Lhasa, zeer modern. We reden voor het grootste gedeelte langs de brede rivier, de Yarlong Tsanpo, die de bovenstroom is van de Brahmaputra. Deze mondt na een tocht van 2900 km door Tibet, India en Bangladesh, samen met de Ganges uit in de Indische Oceaan. Door het regenseizoen was de stroom zeer breed en stonden veel bomen in het water.

Na een paar uur rust in het hotel, ook om te akklimatiseren aan de hoogte, brachtten we een bezoek aan het Yumbu Lhakang paleis. Dit is het oudste paleis van Tibet, gebouwd in de tweede eeuw voor Christus, door een koning die rechtstreeks afstamde uit de hemel. Het is een belangrijke bezienswaardigheid, een heilgdom gelegen op de top van een heuvel. Om de inspanning op deze grote hoogte te beperken, kon je ook met paarden of zelfs met een echte kameel de klim naar de tempel volbrengen. Op de top van de heuvel kon je ook je gebedsvlaggetjes toevoegen aan de duizenden die er reeds wapperden in de wind.

Na het avondeten verkenden we de stad met 11 riksjas. Het was een prettige ervaring met enthousiaste bestuurders. We werden weer lachend nagestaard door de plaatselijke bevolking.