Lhasa

Beste familie en vrieden,

we zijn juist toegekomen in Xi'an waar we net een totale zonsverduistering hebben kunnen bewonderen. Hierbij het verslag van de voorbije 4 dagen in Tibet.

Vele groetjes van ons allemaal.


Dinsdag 29 juli

Vandaag stond normaal een bezoek aan het Samye-klooster op het programma, maar door de problemen in maart is dit klooster gesloten voor toeristen. We reden dan maar rechtstreeks terug naar Lhasa, een rit van een 3 uur. De weg door de vallei van de Yarlong Tsanpo was terug enorm mooi : gele zandduinen, rotsen en akkers veelal bebouwd met gerst. De oevers van de bruine rivier waren mooi groen. Onderweg stopten we een aantal keren om foto’s te nemen. Zo bezochten we een rots waarin een Boeddha uitgehouwen was, omringd door veelkleurige gebedsvlaggetjes en witte sjaaltjes. We kregen de nodige uitleg van onze lokale gidsen. Ja, dit was ik nog vergeten te melden. Hier in Tibet hebben we twee lokale gidsen, een Tibetaanse, Thano, en een Chinese, Bai.

We passeerden terug langs de luchthaven en reden dan de 2 km lange dijk over de rivier over. Vervolgens door een tunnel van 2,5 km om uit te komen in de vallei van de Lhasa rivier, waar een 50 km verder de gelijknamige hoofdstad ligt.

We reden de hoofdstad binnen via de 15 km lange « Liberation Road ». Op weg naar ons hotel, passeerden we het Potala Palace, de bekendste bezienswaardigheid van Lhasa. Het paleis in wit en bruin lag statig te pronken op de heuvel boven de stad. Morgen zouden we dit paleis bezoeken.

Ons hotel lag midden de oude stad, op zo’n km van het Potala Paleis en 200 m van de Jokhang tempel en de Barkhor straat (het centrum van het oude Lhasa). Het hotel was typisch Chinees, mooi en netjes. Naast het hotel ontdekten we een echte Italiaanse koffieshop, het rook er heerlijk. Na 19 dagen ontbering van goede koffie deed onze caramel latte en de machaccino enorm goed. Algauw verzamelde de ganse groep zich hier.

Om 18u vertrokken we, de oude stad in. Kitcherige religieuze kraampjes en bedevaarders die met houten blokken aan hun handen vooruit kropen, bepaalden de authentieke sfeer. Hier voelde je nog een klein stukje oud Tibet. Helemaal anders dan wanneer je de zich almaar uitbreidende moderne stad bekijkt.

De zon scheen en het was juist warm genoeg. Het diner in de Barkhor straat werd begeleid door een folkloristisch orkestje met dansers. We aten op de bovenverdiepnig van een groot huis waar je ook aan shopping kon doen. Wel gezellig die houten gebouwen met hun kleine raampjes die op de drukke straat vol kraampjes uitkijken.

Om 19u00 begon de bedevaart voor de lokale bevolking. De Jokhang-tempel is het belangrijkste religieuze gebouw van Tibet en gans de dag trekken pelgrims rond de tempel. Het zijn vooral oude mensen die hier in het hart van Barkhor, ronddraaiend met hun kleine gebedsmolentjes, de levendigheid brengen. Het was prettig om hier rond te lopen, maar je moest wel opletten om geen van de vele papieren vliegers op je te krijgen (bij Annemie was dit wel het geval).

Woensdag 30 juli

‘s Morgens zouden we het mooie statige Potala-paleis bezoeken, dat op het hoogste punt van Lhasa ligt. Het was een regenachtige, koude (15 °C) morgen en de wolken hingen laag en zwaar in de vallei.

Om 8u15 waren we stipt aan het paleis, want de toeristen werden maar met mondjesmaat toegelaten en de maxiumduur van een bezoek was normaal 1 uur. We bestegen de vele treden van de brede, lange trap langs de oostzijde van de voormalige residentie van de Dalai Lama. De kamers waren donker, vochtig en de wierook bedwelmend. Het witte en het rode gedeelte waren nu museum geworden. In het rode, het religieuze gebouw kon je de stupa’s van acht overleden Dalai Lama’s bezoeken. Deze waren rijkelijk versierd met goud en edelstenen. Het was trappen op en trappen af, van de ontvangstkamer naar de studieruimte, naar de slaapvertrekken, enz… In het witte gedeelte huisde vroeger de administratieve afdeling. In totaal zijn hier meer dan 1000 kamers, maar slechts enkele tientallen staan open voor het publiek. Marianne was moedig om al die grote, hoge trappen te beklimmen.

Toen we terug buiten kwamen, scheen de zon den warmde alles snel op. Sjaals en truien mochten terug in de rugzakken. We hadden veel bekijks van de Tibetanen en we mochten weer op hun foto’s staan. We maakten dan een wandeling rond de heuvel van het Potala-paleis. Onderweg telden we de vele gebedsmolens. Iedereen kwam een verschillend getal uit, maar allen rond de 1700-1750. We zullen op een andere keer opnieuw moeten tellen.

Na het middageten even rust. De gidsen waren verbaasd dat er niemand van onze groep aan hoogteziekte leed. Op deze hoogte van 3700 meter is dit bij de meeste groepen het geval. De westerlingen zijn blijkbaar sterk. Om 15u00 brachten we een bezoek aan de Jokhang-tempel. Opnieuw een rondleiding met vele ongelooflijke verhalen van de Boeddha’s en Bodhisatva’s. Twee verdiepingen hoger, op het dakgedeelte, had je een prachtig uitzicht op de groene bergflanken en de vallei waarin de stad ligt. Hier en daar liepen monikken met snelle tred om terug de schaduw te kunnen bereiken. Er was een mooi uitzicht op de marktplaats voor de tempel, de 2 grote gebedspalen en de wierookbranders.

‘s Avonds wandelden we nog door de stad tot aan het verlichte Potala-paleis. We wandelden met een veilig gevoel door het mooie park voor het paleis. Met de riksja keerden we terug naar het hotel. Overal was de militaire aanwezigheid overduidelijk. Om 22u30 zweeg de stad ; alle winkels, zelfs kafé’s sloten en alle inwoners waren verdwenen. Er leek wel een avondklok ingesteld.


Donderdag 31 juli

Vanmorgen stond een bezoek aan he Sera-klooster op het programma. Dit klooster is één van de 6 grote Boeddhistische kloosters in de vallei. Vroeger waren er hier 7000 monniken, nu nog 300. Dit klooster is ook bekend voor de diskussie-sessies die de monniken elke namiddag hielden. Maar opnieuw, sinds de onlusten in maart, hebben deze diskussies niet meer plaats. Het kloosterkompleks ligt een vijftal km buiten Lhasa, tegen een heuvel aangeleund. Zo’n 300 meter hogerop lag nog een nonnenklooster, met nog 30 (oude) nonnen. Maar dit nonnenklooster was praktisch onbereikbaar.

We kregen weer een uitgebreide rondleiding met weer alle verhalen over de Boeddha en zijn reïnkarnaties. In Tibet alleen zijn er 40 verschillende Boeddhistische sekten, de grootste is de orde van de gele mutsen. Er zouden in totaal nog 100.000 monniken in Tibet zijn, vroeger 300.000. De verhalen over de verschillende gebeurtenissen en personen zijn zo ingewikkeld dat ze moeilijk bij te houden zijn voor een buitenstaander. Op deze plaats, hoog in de bergen, gebeuren er ook dagelijks luchtbegrafenissen. Het lijk van de overleden persoon wordt dan in stukken gehakt en overgelaten aan de gieren en andere roofvogels. Zo komt de persoon dichter bij de hemel.

In de namiddag brachten we een bezoek aan het Norbulinka-park, een beetje buiten de stad. Hier hadden de dalai lama’s hun zomerverblijf (van maart tot oktober). In de winter (oktober tot maart) verbleven ze in het Potala-paleis. Ook de huidige dalai lama, die nu in India verblijft, bouwde hier in 1954 zijn zomerverblijf. Dit is nu een museum waar we een rondleiding kregen. De muren van sommige vertrekken waren mooi beschilderd met het verhaal van de orde van de gele mutsen, waartoe ook de huidige dalai lama behoort. Opmerkelijk was het westers toilet in de badkamer, een primeur voor 1954 in Tibet. We wandelden dan nog wat door het prachtige park met veel grote bomen en vijvers met tempeltjes in het midden. Echt rustgevend en ideaal voor meditatie.

Op de terugweg naar het hotel kleurde de lucht donker, een opkomend onweer. Bij aankomst in het hotel begon het te regenen, voor de rest van de avond. Dit weerhield er ons toch niet van om ‘s avonds naar de waterfonteinshow te gaan kijken op het plein voor het Potala-paleis. Met dit verlichte paleis op de achtergrond keken we gedurende een halfuur naar de fonteinen die dansten op mooie Chinese en klassieke muziek.

Bij de terugkeer naar het hotel om 22u30 was het weer zeer rustig in de stad en was bijna iedereen van de straat verdwenen, behalve de militairen, die over onze veiligheid waakten.

Vrijdag 1 augustus

Vandaag moesten we spijtig genoeg het mooie Tibet verlaten. Onze vlucht naar Xi’an was pas om 16u00 maar wegens de strenge veilighiedskontroles moesten we er al om 14u00 aanwezig zijn. We besloten dan maar om rond 9u30 te vertrekken en onderweg een typisch Tibetaans boerendorpje te bezoeken.

Echt authentiek was het dorpje niet, want het was pas 2 jaar geleden gebouwd. Dit kaderde in de modernisering van het platteland. Elke familie uit de buurt had hier met steun van de regering een nieuw huis kunnen bouwen. Dankzij de Tibetaanse gids konden we een bezoek brengen aan zo’n familie. De man (58 jaar) vertelde dat hij 5 kinderen had, 3 zonen en 2 dochters (van 26 tot 19 jaar).Enkel één dochter studeerde in Lhasa, de anderen werkten op de boerderij. De kamers waren primitief uitgerust en hadden wel een speciale geur, maar toch hadden ze TV. Op de binnenkoer stond een waterpomp en lagen gedroogde yak-drollen opgestapeld. Dit was de brandstof voor de winter. In een ander gedeelte was de vrouw een muur uit keien aan het beplakken met klei. De zoon bracht de emmers klei aan, maar de vrouw deed het werk.

We wandelden dan nog door verder door de aarden wegen, tot een ander dorp, op zoek naar een school. Na verdere inlichtingen bleek deze school iets te ver te liggen. We keerden terug naar de bus die zich ondertussen aan het « gemeentehuis » had geparkeerd.

Aan een lange,maar smalle brug over de rivier, aten we onze picknick op. Het was prettig zo in openlucht aan de snelstromende rivier onze klaargemaakte lunchpakketten op te eten.

Na de nodige kontroles op de luchthaven, steeg ons vliegtuig op, richting Shanghai. Het vliegtuig zat nu goed vol, zodat we niet meer van plaats konden verwisselen om naar het landschap te kijken. Het was ook zwaar bewolkt zodat we dit keer niet veel van de Himalaya konden zien. Bij de tussenstop in Xi’an verlieten wij het vilegtuig.

We hadden ondertussen ook vernomen dat er vandaag een totale zonsverduistering zou zijn in China. Raadpleging op internet maakte duidelijk dat dit in een smalle strook niet zo ver van Xi’an zou gebeuren rond 11u30 UT, wat overeenkwam met 19u30 lokale tijd. Het vliegtuig landde om 18u30 en we zagen dat er reeds een gedeelte van de zon bedekt was door de maan. Er was enige onduidelijkheid of het maximum van de eklips nu al voorbij was of niet. De Chinezen wisten blijkbaar niet zeer goed wat er gaande was. Onze lokale gids, Jolien, wist het ook niet zo goed. We reden met de bus naar een hotel aan de luchthaven voor het diner. We zagen dat het steeds duisterder werd. Bij aankomst aan het hotel, moesten we ons haasten om uit de bus te geraken. Het was 19u20. We zagen de corona verschijnen en de briljant wanneer de zon terug verscheen achter de maan. Dit was werkelijk een totale zonsverduistering, de tweede die we mochten meemaken na deze van 1999 in Soissons.

Iedereen was enthousiast en het geheel werd op film vastgelegd. We zouden het nog kunnen doorsturen voor het TV-nieuws van 19u00 in België.

Na het diner volgde nog een verrassing. Het was vandaag namelijk de 21ste huwelijksverjaardag van Katleen en Johan. De 3 kinderen kwamen met een grote verjaarsdagtaart met kaarsjes en het ganse restaurant keek raar toen we allemaal « Lang zullen ze leven » zongen. De taart smaakte zeer lekker.